แต่บางครั้ง.. ก็หาเหตุผลสนับสนุนความคิดที่จะกระทำไม่ได้
จนไม่รู้ว่าทำไปทำไม.. และไม่รู้จะโทษอะไรใคร จึงปล่อยไปตาม 'รมณ์..
แต่บางครั้งเราก็ต้องการอยู่คนเดียว ทบทวนความเปล่าเปลี่ยว..ดายเดียว
พูดคุย ทำความเข้าใจสักเดี๋ยว กับใจตัวเองบ้าง..
และสุดท้าย.. ถึงมาคิดได้ว่า เราควรปล่อยวาง.. สิ่งที่ทำมาตั้งแต่แรก ช่างอ้างว้าง เหมือนคนว่าง..
เปราะบางเกินไป
ใครๆ ก็เคยเป็น .. ถ้าอยากล้อเล่นกับอารมณ์เหงาบ้างเป็นบางเวลา ..
เอาชนะใครไม่ได้ก็ไม่ว่า .. อย่างน้อยก็ต้องไม่มีคำว่า..เราเองที่แพ้
อยากปล่อยให้น้ำตามันล้างใจดู ปล่อยให้รู้จักความผิดหวังให้โอบอุ้มดูแล
และแล้วเราอาจจะรู้สึกเสมือนประหนึ่งว่าเป็นเราเองทีแพ้ .. ถึงแม้ความอ่อนแอจะต้องถูกทำลาย ..
อยากรู้เหมือนกันว่า.. ตกลงตอนนี้ เรารู้สึกอย่างไร ..
ความพร้อมในการเสียใจครั้งต่อไป .. เริ่มต้นเมื่อไหร่
จะลุยต่อไป หรือ ยังไงดี..
พอมองหาคำตอบ.. ของความรู้สึก .. ลึกๆ คงรู้ดีกว่าที่ไหนๆ
แม้จะโกรธแต่ก็มิอาจมิให้อภัย
เพราะไม่อยากให้การจากไป หวนคืนได้ดังนาฬิกา..
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น